Politie, en dit keer aan de deur

Ze zeggen wel eens dat ongeluk altijd in drieën komt, maar ze geven nooit de voorwaarden daarvoor, zoals binnen hoeveel tijd dat moet gebeuren. Want ik weet niet meer waar ik moet beginnen te tellen: helemaal aan het begin, met mijn bedriegende 'huisbaas' of vorige week met mijn telefoon. In elk geval ging het dit weekend gezellig verder met pech hebben.

Ondanks dat ik het kabeltje van mijn laptop nog wel zo goed had gemaakt, ging hij vrijdag dan toch echt kapot (nu weet mijn zus er al van). Met twee delen in mijn hand, kon ik het dit keer toch echt niet meer maken. Helaas kon ik er op zaterdag niet meteen achteraan, om het te laten maken of een nieuwe te kopen, want ik had weer een excursie gepland. Dit keer naar Holy Island, oftewel Lindisfarne. Na een busreis door het prachtige Zuid Schotland en Noord Engeland kwam ik op de plaats van bestemming. Een eiland vergelijkbaar met Mont Saint-Michel in Frankrijk, niet bereikbaar met vloed. Het is echter niet zo een berg als Mont Saint-Michel, maar een vlak tot duinig gebied, met een rots er op, waar het kasteel op staat. Het kasteel was verder weinig aan, en de karakteristieke halve schepen die op de kop zijn gezet zodat ze een schuurtje vormen heb je ook snel gezien. Op het eiland wonen 160 mensen, en met drie bussen studenten en nog een horde toeristen werd het aantal mensen op het eiland voor een paar uur meer dan verdubbeld. Het dorp zelf is natuurlijk ook niet zo groot, en ook dat is snel gezien. Op een gegeven moment sla ik een zandpaadje in richting de kust. Ik moet met een touw omlaag klimmen om die kust dan echt te bereiken. Aldaar hoor ik een vreemd geluid, dat duidelijk van dieren afkomt, maar niet van een vogel, tenzij deze een verschirkkelijke hoest had die werd gecombineerd met een huil. Ik bedenk me dat het wel eens zeehonden kunnen zijn en mijn ontdekkingstocht begint. Uiteindelijk weet ik ze te vinden, of althans weet ik de plek aan te wijzen waar ze zitten, want ze zitten op een veilige afstand van de mensen, enkel bereikbaar per boot. Ik doe mijn best om ze op de foto te krijgen, maar ze zijn te ver weg, om ze er goed op te krijgen, of om ze zelfs maar duidelijk te kunnen onderscheiden. Uiteindelijk vervolg ik mijn tocht door het natuurschoon aan deze kust. Uiteindelijk vang ik, via een kleine winkel waar een plaatselijk likeurtje kan worden geproefd, mijn tocht aan terug naar de bus.

Terug in Edinburgh, zoek ik als de bliksem een winkel waar ze me hopelijk kunnen helpen met de kabel. Maar helaas, het enige wat ze kunnen (of willen) is mij een nieuwe adapter met voedingskabels aansmeren voor 40 pond (60 euro) aangezien buiten het kabeltje de adapter en dergelijke nog goed is besluit ik dat niet te doen; en omdat de prijs een beetje hoog was natuurlijk. Ik besluit eerst maar eens met de eigenlijke eigeneaar van de laptop te overleggen, maar ja, zonder telefoon of laptop ben je aangewezen op openbare internet voorzieningen. Gelukkig is de universiteitsbibliotheek ook in het weekend open, tot middernacht. Daar stuur ik een mailtje naar mijn zwager, (tja, zo heet dat nu eenmaal, als je een mailtje stuurt naar de man van je zus). Verder kan ik er niks aan doen en besluit dan uiteindelijk maar naar huis te gaan. Dat leverde me echter nog de grootste verrassing op.

Bij de flat aangekomen zie ik dat er wat commotie is, maar dat is niet vreemd. Wanneer ik mijn apartement echter binnestap, krijg ik plotseling een deja-vu. Ik waan me weer aan de kust, waar ik door het lage water stap. Ik kom weer snel terug in het heden en snap direct waarom ik juist die deja-vu had: het apartement staat volledig blank, met over de hele hal keuken en de kamer van mijn huisgenoot een laag water van minstens een centimeter. Mijn huisbaas staat met een bezem het water uit de kamer te vegen, wat een soort equivalent vormt met dweilen met de kraan open, omdat hij het water enkel verplaats naar een plek, waar het net zo hard weer terugstroomt. Ik heb de deur nog, bijkomend van mijn deja-vu, in mijn handen, wanneer de polite achter mij verschijnt, ook zij willen weten wat er aan de hand is. Blijkbaar was de watertoevoer van de wasmachine gesprongen en toen kon het water vrij stromen.

Ik ga naar mijn kamer die gelukkig een verdieping hoger ligt en val eerst eens uitgeput op mijn bed, om even een minuut te balen, alvorens ik mijn huisbaas maar eens zal helpen met dweilen, de kraan was gelukkig wel al dicht. Al dweilend prepareer ik voor mezelf een boterham met kas, want ik zal die avond toch niet meer aan koken toekomen, na een uur à anderhalf uur, is het water redelijk weg, en zullen de schreeuwende onderburen die plotseling dachten een sprinkler installatie te hebben wel weer tot rust komen. Op het moment is het nog een redelijke puinhoop als gevolg van de wateroverlast, en natuurlijk is de wasmachine buiten werking.

Zondag ben ik achter mijn kabeltje aangegaan, en nadat ik overtuigd ben door mijn zwager, dat ze dat wel moeten kunnen maken, heb ik nieuwe hoop en ga weer de stad in om bij de eerste laptop reparatiezaak verteld te worden dat ze dat soort reparaties niet doen in de UK. Maar ik geef niet op en probeer de telefoonwinkel waar ze me ook geholpen hebben met mijn mobiel. Deze kunnen het zelf niet repareren, maar weten wel een adnere zaak, waar het hoogstwaarschijnlijk wel zal lukken, maar die is pas op maandag open. Bang om de volgende dag toch teleurgesteld te zullen worden zocht ik 's avonds afleiding. Het was zelfs zo erg dat ik een Hugh Grant romantische comedie heb gekeken, zonder dat Mayke er ook maar bij was!
Maar na een flinke wandeling (de volgende keer ga ik waarschijnlijk met de bus) deze morgen, krijg ik dan toch te horen dat het inderdaad gerepareerd gaat worden. Hoesee!

Nu, moet ik enkel nog wachten.

Gegroet, Guido