Op zoek naar de heilige graal

Afgelopen zaterdag heb ik mij begeven naar Rosslyn Chapel. Iedereen die de Da Vinci Code heeft gelezen of gezien, weet dan waar ik het over heb. Een mysterieuze kerk, met een crypte die nog meer geheimen waarborgt. Volgens Dan Brown heette de kerk Rosslyn, omdat de rooslijn er doorheen zou lopen. Op basis van die gedachte ging hij daar zoeken naar het graf van Maria Magdalena en de heilige graal. Nu ben ik zaterdag toch zo een drie uur in een kerk geweest, die nog geen dertig meter lang is, en heb alles goed bestudeerd, maar een rooslijn heb ik niet gevonden. En dat is inderdaad nog maar een van de fouten van Dan Brown, die waarschijnlijk Rosslyn Chapel pas na het verschijnen van zijn boek voor het eerst gezien heeft.

Via de souvenirshop kom je in het omheinde stukje heilige grond waar de kerk staat. En geloof het of niet, de kerk is overkoepeld door een stalen constructie, het lijkt een beetje of de kerk in een overmaats fietshok staat. Het overmaatse fietshok heeft een loopbrug langs het dak van de kerk. Waarmee de mogelijkheid wordt geboden eens een kijkje te nemen op het dak van een kerk, en na deze ervaring kan ik jullie er van verzekeren dat dit niet speciaal is.

Hoewel de kerk vrij klein is, wordt je bij binnenkomst gelijk overwelmd door de veelheid aan versiering. De kerk is tegelijk een eenheid van kleur en een chaos van vormen. Het is niet een barokke kerk, met overal tierlantijntjes, goud, krulletjes, babyengeltjes, etc. De gravures, het beeldhouwwerk, is uit het zandsteen gesneden waarmee de kerk is gebouwd, de gravures springer er niet uit want het heeft dezelfde kleur als de stenen. Overal zijn weer andere beeldhouwwerkjes: ‘greenmen’, mannengezichten waar de planten uitgroeien, het zouden er honderd moeten zijn in de hele kerk, en volgens mij waren er nog meer engeltjes (niet van die mollige babyjongetjes, maar meisjes met lange haren) in allerlei houdingen, geen een is hetzelfde, net zo min als dat er twee dezelfde greenmen zijn. Overal zijn plantjes uitgebeeld, en tussen die plantjes zitten handen en gezichten. Iedere boog is versierd met allerlei vormen, van stripjes van de dodendans, de zeven deugden en de zeven zonden, tot gedecoreerde blokjes. Er hangen een soort trossen van versieringen naar beneden, met gezichtje, of zelfs het hele verhaal van Jezus geboorte, en zo kan ik wel even doorgaan, maar het is teveel om op te noemen. Want dan zijn er nog de meesterzuil en de leerlingzuil, de leerling die een mooiere zuil had gemaakt dan zijn meester beeldhouwer en daarom door de meester dood geslagen werd. En ook deze zijn afgebeeld, de leerling met een vlek op zijn voorhoofd, die verwijst naar de wond. Het plafond is bezaait met bloemetjes en sterren, hele simpele figuurtjes allemaal, maar duidelijk genoeg. En tussen de sterren staan een zon een maan en een zwaaiende Jezus. Er zijn ook maïskolven uitgebeeld, terwijl die uit Amerika komen en de kerk gebouwd is voor Columbus Amerika ontdekte. De kerk, iedere gravure werpt meer vragen op dan het kan beantwoorden en dat is als mest voor de meest vreemde theorieën over codes, tempeliers en de vrijmetselarij. Er is te veel om op te noemen, te veel om te zien, in slechts een kerkje van nog geen dertig meter..
In het souvenirswinkeltje vind ik een aantal gralen, helaas schijnt geen van deze heilig te zijn. Mocht ik op zoek zijn geweest naar de heilige graal, dan kom ik dus bedrogen uit. Ik kon ook niet in de ondergrondse crypten gaan kijken, want die zijn al zo een 250 jaar dicht en die gaan ze voorlopig ook nog niet openen, ondanks de dringende verzoeken van de ‘geleerden’, die zich bezig houden met het lokaliseren allerlei dubieuse voorwerpen. Er zijn veel theorieën over wat er in die crypten zou zijn, de graal, het tombe van Maria Magdalena, belangrijke documenten over Jezus en zelfs Elvis (althans als je de gids moet geloven). Het mysterie van de crypte is een deel van de aantrekkingskracht van de kerk, en wanneer die geopend wordt en er blijkt niks waardevols te liggen (wat de meeste sceptici denken), dan verliest de kerk daarmee zijn mysterie, en dus bezoekers, vandaar dat ze de crypten pas willen gaan openen na de restauratie. Ook voor de film is de crypte niet geopend!
Vanuit de kerk ga ik op zoek naar het kasteel, of althans wat daar van over is. Verscholen in de bossen kost het me moeite het kasteel te vinden, maar via allerlei paadjes en mooie natuur lukt het toch. Er staat nog maar een klein deel van het oude kasteel overeind. De brug er naar toe, een muur, met een half torentje en dan nog twee stukjes muur. Voor degene die de Da Vinci Code hebben gezien: dit is de plek waar Sophie en Robert afscheid nemen.

Toch kom ik die dag nog in ondergrondse gangen terecht. Op weg naar huis besluit ik mij bij de 'underground tour' aan te sluiten die op het punt staat te beginnen. Na eerst een klein martel museumpje te hebben bezocht waar we uitleg kregen over de meest onvriendelijke martel technieken, (ook voor ratten, die arme beestjes verdronken wanneer ze genoodzaakt waren zich door de buik van een mens heen te eten). We vervolgen onze weg naar de catacomben van Edinburgh. En dan komen de spookverhalen, daar zijn ze hier goed in. En hoewel ik mijzelf toch wel tot de sceptici moet rekenen als het om het bestaan van spoken gaat, moet ik toch toegeven dat je meegaat in de verhalen en braaf buiten de heksenkring blijft: niet in spoken geloven is prima, maar dat wil niet zeggen dat je het lot moet tarten. De tour wordt afgesloten met een glaasje whisky en een ‘short bread finger’, mijn favoriete Schotse specialiteit, of eigenlijk een doodgewoon koekje.

In tegenstelling tot de vorige weekenden blijf ik dat weekend gevrijwaard van pech: gelukkig! Op het reserveren van een plekje in een trein na verliep het weekend zeer soepel. Vrijdag ga ik namelijk naar Newcastle en daar moet ik met de trein naar toe. Hier moet je, tenzij je je wil blauw betalen, de trein reserveren. Ik heb nu zelfs een stoel in de trein waar ik moet gaan zitten. Wat dat betreft is de ns echt niet zo erg. En met die fijne gedachte wil ik afsluiten.

Gegroet, Guido