Oud en nieuw

Heeft er iemand ooit van Samhuinn gehoord?
Samhuinn is het Keltische oud en nieuw en wordt gevierd op 31 oktober. Ik heb dus geen Halloween gevierd, maar Samhuinn. Het was een waar spektakel, met dans, muziek, trommels, acrobatiek, zwaarvechters, vuurwerk, en prachtig verklede mensen, in rood, geel blauw, zwart, wit. De strijd tussen het goede en het kwade, tussen licht en donker, vond plaats op het kerkplein, nadat de figuren eerst in optocht van het kasteel een stuk naar beneden zijn gelopen over de Royal Mile. Het goede overwon.

Op donderdag moet ik nog bijkomen van Samhuinn, maar voor mij begint die dag al het weekend. De werk week wordt afgesloten met een lezing in de mooiste zaal van Edinburgh, en schijnbaar ook van Schotland: The Playfair Library Hall, een zaal met veel goud, en wat niet goud is, is geel, je waant je in een paleis. Hoewel de lezing zeker niet oninteressant was, moet ik eerlijk toegeven dat de zaal ook niet oninteressant was.

Vrijdag ben ik naar Newcastle geweest. Daar had ik afgesproken met een mede oudheidstudent uit Nijmegen. Rik zit momenteel in Durham, iets onder Newcastle en dus hadden we deze stad in Engeland als ontmoetingsplek genomen. Allebei hadden we haar nog niet gezien en nadat Rik ook is aangekomen op het station starten we onze ontdekkingstocht.
Newcastle is een stad met een intense vermenging van oud en nieuw. Het kasteel vormt daar een voorbeeld van. Lopend door de stad op zoek naar bezienswaardigheden komen we bij een poort gebouw aan, we lopen er door heen en zien achter het poortgebouw een spoorbrug lopen, we gaan onder de brug door en opeens staan we naast een kasteel, of in elk geval het centrale gebouw van het oude kasteel. Stomverbaasd over de onverwachte verschijning van het gebouw besluiten we naar binnen te gaan. Daar komen we er achter dat er tussen het poortgebouw van de burcht en het kasteel een spoorlijn is gelegd. Oud en nieuw zijn vermengd.
Vanaf het dak van het kasteel heb je prachtig uitzicht over de stad en de rivier. Oude draaibruggen, de stalen Bridge over the river Tyne en de hypermoderne Millennium Bridge wisselen elkaar af. In het stadspark komen we indianen tegen (dronken tandheelkunde studenten met veren op het hoofd en strepen op de wangen). De muur van Hadrianus is toch wat te ver voor ons om nog te bezoeken, maar we weten onze interesse in de oudheid dan toch enigszins te bevredigen met een bezoek aan Café NERO, waar we onder het genot van een warme chocomel onze vakanties in Kroatië en Israël bespreken. Dan zit onze dag er al weer bijna op en lopen we terug naar het station waar we naar een gezellige dag, weer allebei onze eigen weg in slaan.

En alsof het nog niet genoeg was heb ik zaterdag nog een ander uitje gemaakt. Met het ISC ben ik dit keer naar Loch Katrine gegaan. (Sorry Anja, niet Lomond of Ness, maar Katrine dat naast Lomond ligt). Het hoort denk ik officieel nog niet bij de Highlands, maar ik vond het Highlands genoeg, om te zeggen dat ik in de Highlands ben geweest, ik heb immers ook Highland koeien gezien, en dat is toch wel het ultieme bewijs, afgezien van de hoge bergen. Het jammerlijke aan het natuurpark rond Loch Katrine is dat ze slechts één echt pad hebben, een vier meter breed, geasfalteerd!, wandel en fietspad. Maar ja, Guido zou Guido niet zijn als hij het bij dat ene saaie pad zou laten. Dat asfalt had ik snel genoeg gezien en ik ben uiteindelijk meer ‘off road’ dan ‘on road’ geweest (ik heb toch niet voor niets mijn berg schoenen aan). Over de keienstranden langs het meer, langs de watervalletjes omhoog en omlaag, overal waar eerder mensen van het pad afwaren geweken, week ik ook af en zelfs op punten waar ze dat niet hadden gedaan. Het gevolg was dat ik denk ik toch wel de avontuurlijkste toch heb gehad van alle studenten, riviertjes doorwaad, weggezakt in de modder, over rotsen geklommen en zelf aan een tak gehangen om de rotsen onder mij te kunnen bereiken. Een ander gevolg was dat ik ook de smerigste van alle studenten was, met mijn broek nat en bemodderd. Maar ik heb ook de mooiste plekjes gezien, want die vindt je toch echt niet langs het pad. Graag had ik de Ben Venue beklommen, maar ook daar was geen pad naar toe en die lag aan de andere kant van het meer, dan dat het pad lag. Maar Schotland is wel echt een mooi land, net als Noord-Engeland overigens, waar ik op vrijdag met de trein door heen reisde. Op de terugweg naar Edinburgh vanaf Loch Katrine stoppen we nog bij een tartan weverij, tartan is de geruite stof waarvan ze kilts maken. En daar is ook een highland koe genaamd Hamish, en als een groep Japanners stormen alle studenten naar de koe toe om een foto te maken (het aantal Aziatisch uitziende mensen was hoog). Ook ik was natuurlijk één van die studenten.

Zondagochtend ben ik nog even present geweest bij het congres dat donderdag begon met de lezing in de gouden zaal. Het hele congres vond plaats in die zaal, dus ook op zondag heb ik mij nog kunnen vergapen aan het majestueuze interieur.

Zo en nu is de laatste week van start gegaan, het aftellen is begonnen:
Nog even Mayke, en dan ben ik er weer!
Nog vier dagen studeren en zaterdag is mijn reisdag. Maar met zulke weekenden als de laatste twee zou ik bijna weer langer willen blijven. Bijna!

Gegroet, Guido