Mayke op mijn verjaardag

Om elkaar niet te lang te missen, om mijn verjaardag te vieren en om Edinburgh te bezoeken, is Mayke de afgelopen dagen bij mij in Edinburgh geweest. Hieronder staat haar verslag van de eerste drie dagen, vanaf maandag heb ik het weer overgenomen. De lengte van dit bericht is dan ook niet geheel mijn schuld.

Hallo allemaal!
Vrijdag 5 oktober
Mayke is in Edinburgh!!!! En daarom zal zij het verslag van deze dagen verzorgen, want Guido heeft het al zo druk (èrum menneke). Om 8 uur vrijdagmorgen ben ik met de trein naar Schiphol vertrokken en onder begeleiding van een enorme homo-stuart naar Schotland gevlogen. Bij aankomst deed Guido zijn eigen horror-scenario even dunnetjes over door op de wc te zitten toen ik uit het vliegtuig kwam: niemand die op me stond te wachten. Maar na 3 minuten drentelen was hij er dan toch. (GG: zo lang heb ik niet op de WC gezeten, bovendien werd op het infobord nog niet aan gegeven dat Mayke geland was) We waren echt blij elkaar weer vast te kunnen houden, dat mis je toch wel na een aantal weken.

Ze hebben hier van die echte Engelse dubbeldekkerbussen en ze rijden hier bij de rotonde de verkeerde kant op. Volgens de maatstaven van een studentenhuis is Guido’s kamer en huis helemaal prima, het heeft zelfs de meest gebruikelijke studentenhuisgebreken.’s Middags wilden we naar een open dag van een privéschool die gevestigd is in een prachtig kasteel, maar helaas was de open dag niet bedoeld voor buitenlandse toeristen (zelfs niet voor enthousiaste en geïnteresseerde onderwijskunde studenten). Vanavond zitten we aan een Brits wijntje (ja, ze maken dus ook wijn!!) die verdacht veel naar port smaakt, 15% alcohol bevat en er uitziet als port. Best lekker dus. We zijn beide nogal op onze ruimte gesteld als we slapen, dus Guido is op dit moment de kamer aan het verbouwen om er een extra luchtbed bij te laten passen. Als ik nog even doorschrijf is hij dadelijk klaar en kan ik mooi vannacht naar mijn eigen kant rollen….

Zaterdag
Middenin Edinburgh ligt een grote berg: onbebouwd, gewoon rotsen en wild gras. Die gingen we vanmiddag beklimmen. Van huis uit waren we in 10 minuten aan de voet van de berg, zo dichtbij was ‘ie. Na een half uurtje klimmen kwamen we erachter dat de berg geen berg was, maar een heel gebergte!! Allemaal heuvels en bergjes, middenin de stad, echt onvoorstelbaar! We zijn naar de hoogste top geklommen, vanuit daar kon je overal om je heen de stad zien, en had je een prachtig uitzicht over de rest van de bergjes. Na een wandeling van een uurtje of 4 zijn we nog naar het centrum gegaan naar het Museum of Childhood. Ze hadden het net zo goed een speelgoedmuseum kunnen noemen, want er waren voornamelijk modeltreinen, poppen en bordspellen te zien. We kwamen ook nog een wedstrijd fietscrossen tegen, middenin het centrum van Edinburgh. Fietsers gekleed als motorcrossers reden als gekken van trappen, af, vlogen over auto’s en door de modder. Er gingen er een paar onderuit, maar dat was ook niet heel vreemd als je het parcours zag. Intussen zitten we al de hele dag te wachten op de huisgenoot van Guido die een klink in het raam van Guido’s kamer moet maken. Het raam is inmiddels verwisseld door prachtig dubbel glas, maar helaas kan het nog niet open doordat de klink ontbreekt. De huisgenoot wil wel, maar hij moet wachten totdat de huisbaas die klink komt brengen. (GG: het is nu woensdag en ik kan al een week mijn raam niet open) Guido klaagt dat ik teveel schrijf, dus ik stop er maar weer mee voor vandaag.

Zondag
Guido is beter in namen dan ik: die bergen middenin Edinburgh blijken Arthur’s seat te heten en alle pleinen en gebouwen hebben hier ook een naam die ik onmogelijk kan onthouden, maar die Guido moeiteloos kan oplepelen. Ik wordt ter plekke verbeterd hier naast me: de bergen heten Holyroodpark en de hoogste berg heet Arthur’s seat. Dat bedoel ik dus…. (GG: zo moeilijk is dat toch niet?)
Vandaag hebben we een rondleiding van 3,5 uur door Edinburgh gedaan, met een hele enthousiaste verhalenverteller als gids. Ik weet nu alles over misdadigers die met hun oren aan een houten deur werden genageld en over geesten op het kerkhof. Daarna hebben we souvenirs gekocht voor het thuisfront in New Town (GG: goed zo Mayke, helemaal zelf onthouden). Vanavond hebben we ontzettend ons best gedaan op de kwarttaart die nog in elkaar gedraaid moest worden. Kwark is op de een of andere manier erg moeilijk te krijgen hier, maar na drie dagen zoeken hebben we het laatste (GG: en meest essentiële) ingrediënt voor de taart dan toch kunnen bemachtigen. Morgen is Guido jarig en krijgt hij alle cadeautjes en kaarten die ik vanuit Weert heb meegenomen.!

Mayke, niet in mogelijkheid verkerend nog meer te schrijven, heeft het aan mij over gelaten verslag uit te brengen van de andere dagen.

Maandag
Wat een rot dag, weer een jaar ouder, het lijkt al of mijn rug krommer begint te trekken…Welnee, ondanks de ongebruikelijke wijze van mijn verjaardag vieren, heb ik een fantastische dag gehad. Wanneer ik ’s morgens wakker word, ligt de tafel vol met cadeautjes en kaarten. De cadeautjes bestaan voornamelijk uit voedingsmiddelen, of eigenlijk alleen maar voedsel, maar jah, zeg nu zelf: wat is belangrijker dan eten en drinken? En bovendien hoef ik het op die manier niets extra’s mee terug te nemen naar Nederland, zodat ik geen negen euro extra moet betalen voor een kilo teveel. Van de ouders van Mayke heb ik toegangskaartjes voor het kasteel gekregen. Dat is dan ook de plek waar we die dag een aantal uur rondhangen. Buiten de verschillende musea, gebouwen en uitzichten zien we daar ook een vos lopen. Voor ons beide was het de eerste keer dat we een echte wilde vos zagen. Na ook nog een kunstmusea te hebben bezocht, gaan we op zoek naar een restaurantje, zodat ook Mayke haar cadeautje voor mij kan geven: een etentje. Na een moeilijke keus tussen twee Indische restaurant, kiezen we onderweg toch voor een derde Indiër. En zo is mijn 23ste verjaardag ook in Schotland een dag geworden die ik niet snel zal vergeten.

Dinsdag
Vandaag moet er dan toch weer afscheid worden genomen. Na in de ochtend nog het Nationaal Museum te hebben bezocht (met de eerste vrouwelijke, Romeinse legionair Maykus Janssus (geen foto’s beschikbaar)). Sluiten we Maykes bezoek een Edinburgh af met een bezoekje aan de universiteit en een Fish and Chips aldaar. Tegen de avond is het afscheid dan onvermijdelijk, maar voor ons beide valt dit tweede afscheid, hoewel het voor een langere tijd is, minder zwaar. Wetend dat het in orde is, blij elkaar te hebben gezien, verlaat ik het vliegveld per bus terug naar Edinburgh, terwijl Mayke Schotland weer verlaat met het vliegtuig, terug naar Nederland.

Gegroet, Guido
(en natuurlijk de groeten van Mayke)