Bedonderd!

Als er ooit nog iemand zegt: "Vertrouw nooit iets dat over het internet gaat" dan kan ik nu niks anders dan daarmee instemmen. Het lijkt erop dat ook ik bedrogen ben, bedonderd. Lees hier het verhaal over het huis waar iemand anders bleek te wonen, de man die plotseling niet meer bereikbaar was, en de jongen die zichzelf en zijn bagage door half Edinburgh heeft heengesleept.

Die jongen, dat ben ik; de man, dat is Marco Monti, de huisbaas; het huis was nummer 11 aan Allan Park Drive, Edinburgh.

In de voorbereidingen voor mijn verblijf in Schotland, had ik een advertentie geplaatst op een kamerzoeksite. Tot mijn verbazing kreeg ik een reactie daarop van iemand die een kamer had. Uit een reeks mailtjes volgde een contract en twee belletjes, waarin het een en ander geregeld werd. Na het tekenen van het contract had ik er genoeg vertrouwen in dat het goed zat en heb ik hem £ 200,- opgestuurd. Eigenlijk had hij mij £ 400,- gevraagd, maar ik vond dat wat veel, en zou de rest betalen als ik de kamer had gezien en zag dat alles volledig te vertrouwen was.

Ik vroeg hem nog te reageren als het gelukt was met het ophalen van het geld, maar daarvan heb ik niks gehoord, maar ja, toen was ik ook op vakantie. Na de vakantie stuur ik weer een e-mail met nog wat laatste vraagjes, onder andere of dat hij me wel degelijk van het vliegveld komt ophalen, zoals hij beloofd had. Even later bedenk ik me nog eenv raag voer belastigen en stuur hem een mailtje daarover. Dat laatste mailtje wordt nog beantwoord, het andere niet, en dat was dan tevens het laatste wat ik van hem had gehoord.

De vrijdag voor mijn vertrek verstuur ik het mailjte nogmaals, met de uitdrukkelijke vraag het te beantwoorden. en op zondag volgt er nog een aansporing. Nog steeds geen gehoor. Op de avond voor het vertrek besluit ik dan toch de man te bellen. Hij had mij een nummer gegeven en dat draai ik, en nog een keer, en nog een keer, en n......... Geen verbinding, soms lijkt ie wel over te gaan maar wordt er niet opgenomen, en een adnere keer is het nummer niet beschikbaar. Ook de woensdag op weg naar het vliegveld en op Schiphol poog ik hem te bereiken, maar geen contact.

De spanning loopt door het wegblijven van gehoor stevig op. De slaap van de afgelopen nachten heeft er onder geleden en mijn humeur vast ook, maar dat zullen anderen beter kunnen zeggen. Toch bleef ik het beste hopen: hij zal wel op het vliegveld in Edinburgh staan, en het komt vast allemaal goed. Niets bleek minder waar.

De reis ging prima. Het afscheid van Mayke was toch best moeilijk en een paar traantjes heb ik toch moeten wegpinken. Maar ze zou over 3 en een halve week weer komen, dus het afscheid moest er toch maar van komen.

In Edinburgh aangekomen, hoopte ik nog steeds dat de man er zou zijn. Is het misschien die daar? Die zou het kunnen zijn? Maar allemaal gingen ze weg met andere mensen. Een uur later geef ik de hoop op. Ik zal zelf naar het huis moeten gaan, en dan zal alles wel op zijn plaats vallen, misschien is hij gewoon ziek, of overleden...Dat zou lastig zijn, maar wel een goede verklaring.

Gelukkig vertrok er een bus die vrij dicht langs zijn huis kwam vanaf het station. "One Pint" vroeg de buschauffeur. Ik dacht wat meot die man met bier, maar ik bedachte me vrij snel dat dit de Schtse uitspraak van "one Pound" moest zijn. Iets te vroeg was ik uitgestapt, en het slepen met de ruim 33 kilo bagage ging van start. Ik vind Allan Park al vrij snel. Het is een kleine wijk met verschillende Allan Park straten. Ik ga naar 11 Allan Park Drive en vindt de deur open: "zie je wel denk ik, ze zijn gewoon thuis". Uit goed fatsoen bel ik toch nog maar even aan. ER verschijnt tot mijn teleurstelling een man in de deuropening die duidelijk ouder is dan de 22 jaar, die Marco Monti zou zijn. Hij blijkt hem ook niet te kennen, en verwijst me naar de andere Allan Park straten, die ook een nummer 11 hebben. Een van die straten blijkt echter geen nummer elf te hebben en de op de andere twee is niemand aanwezig. Naar binnen glurend dacht ik wel al, dat het niet het beoogde huis kan zijn want de inrichting was duidelijk anders dan op op de gestuurde foto's. Een teleurstelling maakte zich van mij meester. Het besef dat er toch echt iets niet helemaal klopte kwam naar boven.

Maar dan verschijnen daar opeens de buren van de nummer 11 waar ik teleurgesteld voor me uit sta te staren. Ik vraag ze of ze weten wie er op nummer 11 woont. Ene Lindsey was het antwoord: duidelijk geen Marco of Monti. Die ze overigens totaal niet blijken te kennen, net zoals andere mensen uit de buurt. Na enige uitleg van de situatie mag ik mee naar binnen komen en gaan ze de universiteit bellen voor hulp. Ik wordt opgescheept met de oma en het zwaargehadicapte kind, terwijl de andere zoon en de moeder voor mij opzoek gaan. In de tussen tijd komt de dochter thuis en ook de vader. Uiteindelijk krijg ik de opdracht naar Pollock Halls te gaan, een groot studentenkamerscomplex. De vader brengt me met de auto naar de bus. Deze vertrekt voor onze neus, en de achtervolging wordt ingezet. Gelukkig kunnen we hem snel bij halen en houdt de vader de buschauffeur tegen terwijl ik mijn bagage uit de pak. Ze rijden er overigens allemaal aan de verkeerde kant van de weg, maar ja, hun stuur zit ook aan de verkeerde kant.

Bij de Pollock Halls kunnen ze me echter niet helpen. Ik ben geen formele student in Edinburgh, slechts een bezoeker en dus kunnen ze niks voor me doen, ik moet dus een herberg gaan zoeken.

Nadat ik met de bus weer in het centrum ben aangekomen, begint het echte gesleep met de bagage. Al een tijd niks meer gegeten en slechts twee kleine bekertjes water waren wel naar binnen gegleden. Mijn schouders beginnen het te begeven en natuurlijk was het schouderhengsel van de grootste en zwaarste tas al kapot gegaan. Om de twintig meter moet de tas even op de grond, voor dat ik mijn weg kan vervolgen. Een oud vrouwtje merkte heelnuchter op dat die jongen wel erg veel mee te slepen had. "praat me er niet van" was mijn gedachte, ik knikte echter vriendelijk, met waarschijnlijk een rood, bezweet, vermoeid hoofd.

Het eerste hostel was echter al vol voor de avond. En dus moest er weer naar een ander hostel gelopen worden. Op aanraden van Mayke had ik echter de avond ervoor een paar hostels op geschreven en ben ik naar de dichtstbijzijnde gestrompeld. Daar kwam de volgende grote hindernis: een stijle, smalle trap. Maar gelukkig was de moeite niet voor niks. Ik kon daar de nacht doorbrengen. Ik sleep mezelf en de bagage verder omhoog naar de kamer en plof daar eerst neer. Mijn humeur was toen verre van positief, het huieln stond me nader dan het lachen, lachen was voor het moment uit mijn woordenboek geschrapt.

Er zal echter nog gegeten moeten worden en ik moest mijn ouders en vriendinnetje nog even op de hoogte brengen. Nadat ik kort mijn telefoon had opgeladen, besloot ik eerst booschappen te doen en en telefoonkaart te halen. Toen ik daar van erug was, probeerde ik in een telefooncel te bellen, maar dat werkte toch niet. In de tussen tijd was Mayke zo ongerust dat ze het al zelf doet, en mijn telefoon gaat over. Op dat moment neemt de emotie het dan toch van de ratio en het doorzettingsvermogen over en houden mijn ogen het voor de tweede keer die dag niet droog. Ook het gesprek met mijn vader daarna gaat zwaar.

De dag sluit ik af met wat te eten, en een bezoek aan een internetcafe, waar ik nog even met Suus en May Skype en mam op msn heb. Uitgeput door de emoties, de spanning en het slepen val ik uiteindelijk dan toch in slaap in mijn bed in de herberg.
De eerste dag zat erop, maar het was een dag die ik niet meer snel zou vergeten.
En zo ver ik nu kan zeggen: "Vertrouw nooit iets dat via het internet gaat."

Gegroet, Guido