Nieuwe hoop

Dat de meeste mensen in Edinburgh wel vriendelijk zijn, blijkt de volgende dag. Er komt nieuwe hoop, maar het blijft knagen.

Dankzij de vermoeienissen van de dag ervoor, heb ik de slaap goed kunnen vatten. Zelfs van de andere 7 personen op de kamer heb ik nauwelijks last gehad. Een nieuwe dag is aangebroken, een dag waarin er flink wat moet gaan gebeuren.

Ik heb een plaats in het hostel, maar hoelang kan ik daar blijven? Navraag leert dat ik voorlopig nog wel kan, blijven, maar sommige weekenden zijn al volgeboekt. Ik twijfel wat ik moet doen: zal ik het hostel voor een week vastleggen? Dan kan ik tenminste ergens terecht, maar het kost wel gelijk £63,-, en als ik eerder weg ben krijg ik niks terug. Voor een of twee dagen dan? Maar stel dat het hostel daarna vol geboekt wordt, dan moet ik als nog weg. Ik zal uiteindelijk toch een keer weg moeten, en een nieuwe plek zoeken, maar ik kan niet van hostel naar hostel blijven hoppen. Ik besluit voor nog een nacht te betalen, dan kan ik vannacht ten minste al ergens slapen, en zal ik de rest van de dag besteden aan het zoeken van een nieuwe plek.

Ik had de dag ervoor al besloten zo snel mogelijk naar de universiteit te gaan, daar zullen wellicht mensen zijn die mij kunnen helpen, in elk geval hoop ik dat de professor er zal zijn. Bij het secretariaat blijkt mijn registratiekaart nog niet aangekomen te zijn. Ik kan dus nog niet op het internet, ook de professor is er niet.

De secretaresse, een vriendelijke vrouw die twee stoelen nodig heeft, brengt me naar de bibliotheek van klassieken. Daar kan ik dan wachten tot dat de professor er is.

De bibliotheek is niet groter dan een klaslokaal. In de hoek zitten twee studenten aan wie ik wordt voorgesteld. Wanneer de secretaresse de bibliotheek verlaat, begin ik eerst aan een kleine verkenningstocht. Er staan een aantal tafels met stoelen en een koffiemachine, in een hoek staat een waterkoker en een doos met thee en koffie. Ongeveer 1 procent van de boeken is niet bruin en oud.
Ik ga met een boek bij de 2 studenten zitten en wanneer ze zijn uitgepraat, knoop ik een gesprek aan. Er wordt nog weinig waardevols gezegd terwijl er andere studenten binnenlopen, aan iedereen wordt ik voorgesteld. Ze blijken elkaar hier allemaal te kennen.
Bij mij komen herinneringen boven aan de Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt.
Hoewel ik het er met ze over heb gehad, blijkt de ernst van mijn situatie pas als blijkt dat ze van de professor een mailtje over mij hebben gehad. Nu gaat het balletje aan het rollen. Ze blijken zelf geen plaats te hebben in hun kamers. Iemadn wel over twee weken, mar dat zal de huisbaas waarschijnlijk niet goedvinden. Ik krijg een aantal sites, maar kan niet op het internet, totdat ik via iemand anders zijn account toegang krijg.

Nadat ik mijn ouders en Mayke weer op de hoogte heb gebracht, begint het zoekwerk. Het zoekwerk wordt onderbroken voor een lunch in de kantine. Ik wordt gewaarschuwd dat het eten niet bepaald geweldig is. Buiten dat het niet geweldig zou zijn, blijkt er echter ook nauwelijks iets te zijn. In een winkeltje weet ik me echter een broodje te kopen. Dat het eten inderdaad niet zo goed is, blijkt wanneer een studente aan de tafel opeens een stuk draad uit haar goulash vist. Ik neem de volgende keer mijn eigen eten mee.

Op de kamerzoeksite (een andere dan waar ik die advertentie op had gezet)komen dagelijks vele nieuwe berichten binnen. Na een tijdje heb ik drie opties gevonden. Bij de eerste wordt niet opgenomen. Bij de tweede wel. Ik kan gelijk langskomen om te komen kijken. Zo gezegd zo gedaan. Ik controleer waar ik moet zijn en ben weg.

De kamer blijkt op ongeveer vijf minuten lopen te liggen van de universiteit. De kamer is gelegen in een flat, die het meest lijkt op een flat zoals die in achterbuurten staan, maar dan zonder schotels en antennes. De twijfel slaat an toch weer toe. Aangekomen bij de kamer staat er een dikke man, in een met verf beklad t-shirt, een stoppelbaard, oorbel en een headset in zijn oor. Hij komt precies over als iemand die in zo eeh achterstandsbuurt woont. De twijfel neemt toe. Het apartementje neemt geen twijfel, het is er een troep. Er is een keuken en een badkamer, beide vallen nog wel mee, maar de prive kamer is andere koek. Het bed staat scheef, op de grond liggen de resten van wat eens een stukje muur was, nu is er een gat. De meubels ogen stoffig, en krakkemikkig. Maar hij belooft het allemaal on te zullen ruimen en het gat nog te maken. Alsof er nog niet genoeg twijfel gezaaid was, blijkt ook het gas afgesloten te zijn. Ik kan zolang wel een elektrisch kacheltje gebruiken, het water voor de douche wordt ook elektrisch verwarmd, net zoals het fornuis, voor de rest van het warme water is de waterkoker nodig. Maar over drie weken zou er weer gas zijn, wordt me verzekerd. Internet is niet aanwezig.

Na ongeveer vijf minuten ben ik weer buiten. Mijn hoofd tolt, ik kan er morgen al in, maar wil ik daar wel in? Het is niet te duur, maar kan ik daar 's avonds wel over straat lopen, zonder dat ik constant op mijn hoede hoeft te zijn? Ik ga terug naar de uni om te overleggen met de studenten. De buurt blijkt niet zo slecht te zijn, en een student verzekerd me dat zijn huis er erger een toe lijkt te zijn. Mijn hoofd tolt nog harder.

Iemand stelt voor koffie te halen. Ik stem onmiddelijk toe, even iets anders aan mijn hoofd en een kop koffie zou me goed doen. Op het secretariaat blijkt, verstopt in een kost, een klein keukentje te zitten. Binnen sta ik langs een man die zijn post aan het kijken is. Wanneer ik de man bekijk, lijkt hij opeens heel erg veel overeen te komen met de foto van de professor, na een blik op de naam die op de post staat, weet ik het zeker, en besluit me maar eens voor te stellen. De professor blijkt een vriendelijke man, die mijn verhaal wil aanhoren. Uiteindelijk zegt hij me maar achter de kamer aan te gaan en dan zullen we volgende week wel een afspraak maken. De andere studenten hebben een beker drinken voor me laten staan. Vraag een Schot echter nooit om koffie, want je krijgt thee. Gelukkig vroegen ze nog wel of ik er melk of suiker in wilde, dus dat heb ik kunnen verkomen.

Als de thee op is, en als ik al de gel al uit mijn haren heb getrokken, neem ik het besluit de kamer te nemen, op hoop van zege. Ik zal wel zien wat die man met opruimen bedoelt.

Gegroet, Guido