Rust in mijn hoofd, wanneer komt het dan toch?

Hopelijk valt de kamer mee, want ik wordt gek van alle wekkers die de andere hostelgasten zetten, omdat ze op tijd willen op staan. Gelukkig zijn het wel allemaal andere deuntjes.

Ik sta op, en besluit mijn bagage nog zo lang in het hostel te laten, dan hoef ik daar niet zo veel mee te slepen, aangezien ik nog eerst naar de uni ga. Veel productiefs komt er op de uni niet uit, en de rust vinden gaat al helemaal niet. Ergens ben ik dan ook opgelucht als dat het kwart voor twaalf is en ik naar mijn nieuwe kamer kan gaan. Misschien dat er dan eindelijk wat rust in mijn hoofd komt.

Om moeilijkheden te voorkomen, heb ik me zelf uitgerust, met een zelfgeschreven formulier, waarop de dikke man zijn gegevens kan gaan schrijven. Van geboortedatum tot paspoortnummer, ik wil alles weten, voor als dat hij me wil bedonderen. Een paar basisregels eropgezet en dan natuurlijk onderaan de handtekening. En invullen zal hij het.

Bij de kamer aangekomen, doet hij weer open en dribbeld onrustig rond, op zoek naar nog wat laatste dingen die hij op moet ruimen. Hij moet nog even twee minuten weg, dit geeft mij de kans om nog eens rond te kijken. Een superhuisvrouw zullen we hem niet noemen, maar opgeruimd heeft hij wel. Het gat is gedicht, oke, het is nog niet mooi geschilderd, maar het kan er mee door, ook blijkt er opeens een heel ander bed te staan, gewoon recht, netjes opgemaakt en hoger. De vloer lijkt gestofzuigd. De badkamer ziet er nog hetzelfde uit. Ook de keuken ondergaat een kleine inspectie. Wat zit er in de kastjes? Het blijkt een minimale opvulling van de keuken. Er zijn een paar pannen, waarvan de helft onbruikbaar is, vanwege enorme bobbels in de bodem of verroeste antiaanbaklagen. Er is welgeteld één vork. De oven laat ik me verder niet overuit (uiteindelijk blijkt die het ook niet te doen, dus dan hoeft die natuurlijk ook niet schoon te zijn).

De huisbaas is teruggekeerd en overhandigt me al twee van de drie sleutels. Dit lijkt me uit moment, om hem op mijn formulier te wijzen. Hij is bereid me wat gegevens te geven, maar zijn paspoortnummer, vindt hij toch een beetje veel gevraagd. Nou, jah, oke dan..
Voor de derde sleutel moeten we de stad in, want die moet nog even gemaakt worden.

Ik stap bij hem in de auto en hij begint een ontvangstsbewijs te schrijven voor de borgsom. Ik hou mijn portemonnee gereed, maar hij zegt nog geen geld te willen, voor dat ik de laatste sleutel heb. We rijden naar de sleutelmaker, waar hij schijnbaar een veel geziene gast is, wat ook blijkt uit de enorme sleutelbos die hij meesleept (hij blijkt uiteindelijk iets van 18 flats te beheren in Edinburgh, vandaar de hoeveelheid sleutels). Ik ontvang mijn sleutel vers van de pers. Terug in de auto, mag ik eindelijk de borgsom betalen en wordt ook de eerste huur betaald. In het gesprek dat volgt wordt pas voor ons beide duidelijk wie of wat we voor ons hebben. Nu hij mijn verhaal goed kent, snapt hij waarom ik al die gegevens vroeg; en ik snap dat hij alleen maar een huisbaas is, en daar niet leefde. Dit was een hele opluchting, want nu had het matras kans van slagen. Hij zet me nog af bij het hostel. Ik ga verhuizen.

De kamer valt uiteindelijk wel mee, of eigenlijk zit ik daar wel goed. Oke, ik heb de eerst avond de badkamer onder handen genomen. Ik zag een fles bleek staan, heb de wc-rol erbij gepakt en ben gaan poetsen. De tweede avond heb ik de keuken onder handen genomen. Ik had die dag al vaatdoekjes gehaald en tevens maar eens goed inkopen gedaan. En nu ziet het er allemaal een stuk schoner uit, en durf ik ook op de wc te gaan zitten.

Nu, heb ik er alweer drie nachtjes opzitten in mijn kamer (het matras ligt heerlijk) en begint een gevoel van tevredenheid over de sitautie zich heel langzaam van mij meester te maken, of in elk geval voel ik me al meer op mijn gemak en besef te minste dat ik daar wel goed zit, wellicht zelfs beter dan waar ik eerst zou hebben gezeten. En nadat ik eens lekker lang heb zitten skypen met Mayke en alles eens heb kunnen vertellen, begint de rust in mijn hoofd terug te keren. En kan het gewone leven hopelijk een beetje beginnen.
Althans, als ik bij de politie ben geweest voor een aanklacht.

Gegroet, Guido